Müjde Işıl – Ömer Kavur’un sineması ile birinci tanışmam “Yusuf ile Kenan” sinemasını televizyonda seyredişimle oldu. Çocuk gözüyle, sinemadaki çocukların içine düştüğü çaresizlik duygusu çok dokunmuştu. Hâlâ tekrar izleyişimde o ruh hâli çöker üzerime. Ondan sonraki “Kırık Bir Aşk Hikâyesi”, “Amansız Yol” üzere birinci devir sinemalarını de televizyonda izledim. Yaşım büyümüştü ancak profesyonel gözle bakacak kadar da değil, yeniden de şunu hissetmiştim: Seyirciyle bağ kurabilen fakat bu bağın çok da sıkı olmasını tercih etmeyen bir sinemacıydı Kavur. “Anayurt Oteli” ve sonrasında o aralı lisanını güzelce belirginleştirdi. “Bir Ömer Kavur sineması izledim, bir şey anlamadım lakin çok etkilendim” halinde özetlenebilecek özgün ve özel bir dünyaya giriş… Fırat Özeler de lisede izlediği “Gizli Yüz” vesilesiyle Kavur sinemasının ‘anlatılmaz lakin hissedilir’ dünyası ile birinci defa karşılaşmış. “Ziyafet” ve “Hatırlamadığım Şeyler” isimli kısa sinemalarının akabinde sinemamızın bu özel direktörünün dünyasını keşfe çıkmış. Ve böylelikle son devirde çokça konuşulan “Kavur” belgeseline imza atmış. Üç seneyi aşkın bir çalışmayla gerçekleşen “Kavur”, dünya prömiyerini bu sene başında 52. Rotterdam Sinema Festivali’nde yaptı. Akabinde İstanbul Sinema Festivali’nin Ulusal Belgesel Yarışması’nda gösterildi. Şu sıralar da Öteki Sinema kapsamında özel gösterimlerle ve sinema perdesinde seyirciyle buluşmakta.
Ömer Kavur sinemasına ve hayatına aşina olanların bile hatırladığında yüreğini tekrar ve tekrar burkacak bir ömür hikayesi var karşımızda. Varlıklı bir ailede dünyaya geliyor lakin daha küçükken âlâ bir çocukluk geçirsin diye dadısıyla İsviçre’ye gönderiliyor. Anne ve babası boşanıyor. Türkiye’de büyükannesiyle birlikte yaşıyor. Sonra yatılı okul devri, yurt dışında eğitim… Fransız sevgilisi, Alain Delon ve James Dean karışımı bu güzel genci de özel hayatında kurduğu arayı de unutamamış. Kavur gündüz okuyor, gece otelde çalışıyor. Daima bir ara, yalnızlık, seyahat, bir yere kök salmama hâli… Fransa’dayken annesinden birlikte çektirdikleri fotoğrafı istemesi lakin istediği fotoğrafta kendisinin olmamasıyla barizleşmiş bu uzaklık hâli var sinemada en çok.
Kavur sineması üzere belgesel
Fırat Özeler belgeselinde Kavur’un hayatı, sinema üslubu ve sinemalarındaki karakterlerinin seyahati ile paralel bir yapıta imza atıyor. Buna kurmaca belgesel demek daha hakikat tahminen de. Zira Kavur’un dünyası ile hayali bir bayan karakterin seyahatini kesiştiriyor aslında. Bir yanda “Filmini izledim, anlamadım fakat hissetmek önemli” diyerek Kavur’un dünyasını keşfetmeye çıkan bir bayan, öbür yanda Özeler’in Kavur’un röportajlarından derlediği cümleler, yani Kavur’un kendi kendini anlattığı, şahsî şifrelerini açıkladığı monologlar… Güya Kavur hayatta ve sizinle konuşuyormuş gibi…
Özeler, Kavur’un sinemasının iki ana ögesini yani yalnızlık ve seyahat temasını, sinemanın merkezine koyuyor. Kavur’un sinemalarında hayaletvari bayan karakterlerden biri, sinemada Funda Eryiğit’in sesinden duyduğumuz lakin yüzünü görmediğimiz o kahraman güya. Onun Kavur’u keşif seyahati, Kavur’un yalnızlık senfonisi ile paralel ilerliyor. Çünkü bu seyahat tıpkı Kavur’un sinemalarındaki üzere hem fiziki hem de manevi bir yol alış. Aile şartları nedeniyle yalnız bir çocukluk geçiren Kavur, hayatında ve mesleğinde bunu bir düstur olarak benimsiyor ve muhtemelen yaratıcılığını da bu tercihi besliyor. Özeler yalnızlık ve seyahat temalarını Kavur’vari kadrajlarla görsel olarak da yansıtmayı başarıyor sinemada. Özeler’in Ahmet Hamdi Tanpınar’ın “Huzur”u ile kurduğu bağ ise sinemanın maksadını edebiyat açısından da destekliyor.
Kavur ne ana akım sinemaya yakın oldu ne de direkt politik sinema yapanlara… Sinemada iş birlikçi olarak tanımlanmasına ne kadar içerlediğini görüyoruz. Sinemalarında politik duruşunu ve durum tespitlerini dolaylı olarak tabir etmeyi tercih eden Kavur, kendisini suçlayanların çekimlerde set personellerini sigortasız çalıştırdıklarını vurguluyor. Finaldeki röportaj da Kavur’un ahlaki ve profesyonel görüşünü eksiksiz biçimde özetliyor. Tekrar o röportajdaki yanıtının akabinde yıllar öncesi ile yıllar sonrası ortasında bağımsız sinemacı açısından şartların hâlâ ne kadar sıkıntı olduğunu görmek ise çok üzücü.
Bu sinemanın araştırma sürecinde Ömer Kavur’un bilinmeyen iki kısa sinemasını keşfetmiş Fırat Özeler. Biri “Hamal”, başkası ise “İntihar”. “Kavur” ile birlikte “İntihar” da gösteriliyor. Kavur sinemasından etkilenmiş bir öğrenci sinemasını andıran bu kısa sinemada, “Akrebin Yolculuğu”nun temellerinin, Kavur’un zihninde ne kadar evvelce atıldığına şahitlik ediyoruz. Tıpkı Fransa’da okurken otelde çalışmanın onu “Anayurt Oteli”ne yaklaştırması gibi… Bu nevi şahsına münhasır sinemacının üzerimizde bıraktığı iz baki kaldığı sürece bizlerin arayış seyahati da bir Kavur sinemasındaki üzere devam ediyor.
Yorum Yok